Lo que nunca dijiste...
-
- fitipaldis.com #1
- Posts: 6100
- Joined: 12 Aug 2004, 17:53
- Location: En un cajon lleno de trastos...
Ayer me dejó bastante pillada ese comentario en el fotolog... como vienes después de casi un año, después de llegar yo a la conclusión de que no debí nisiquiera cruzarme contigo nunca... ahora a que viene ese quedabien y esas buenas maneras? Qué pienso yo... sigo pensando como antes, que no fui realmente NADA para tí, o que en el fondo me tienes algo de consideración? Ahora que tengo que pensar, que te sigo odiando? o que me gustaria tomarme una cerveza contigo? Sé que no significa absolutamente nada, ni yo lo pretendo, ahora soy muy feliz y no gracias a tí, y precisamente por eso me descoloca ahora tu comentario, porque quizas hace medio año (o más) hubiera necesitado unas palabras así... no un "Me ha dicho Adri que te ve un poco decaída...", cuando me sentía como un mojón de vaca. Me siento algo idiota por darle un mínimo de vueltas, pero no puede ser de otra manera desde que me dí cuenta de que aun me duele recordar todo aquello, lo ninguneada y humillada que me sentí. Es dificil, por no decir imposible, que te vuelva a mirar a la cara sin este sentimiento de Odio... demasiado hacemos con saludarnos cuando no nos queda más remedio.
Me gustan mis errores, no podria renunciar a la deliciosa libertad de equivocarme.
MaRuJoNa #2
MaRuJoNa #2
-
- fitipaldis.com #1
- Posts: 6100
- Joined: 12 Aug 2004, 17:53
- Location: En un cajon lleno de trastos...
Pues te vas a comer una mierda como una catedral hijo. La culpa es tuya por cobrarle al cliente algo que aun NO está confirmado, hasta que la reserva no está OK pueden pasar muchas cosas. Te esperas a que se lo den y luego le cobras, y si te corre prisa nos llamas. Que parece que a estas alturas te tenga que enseñar yo a trabajar, a saber los años que llevas ahi metido. Y me parece de muy mal gusto y educación tus formas, no te puedes inventar una manera de trabajar, y si lo haces atente a las consecuencias. Se lo voy a pasar a mi señor jefe, y él decidirá si vamos a mover un dedo por tí, porque YO NO pienso mandarle ningún mail a Omañas, ni a Puig ni a Cursachs ni a cristo ni a la madre. Te has quedado sin reserva, beibe.
Me gustan mis errores, no podria renunciar a la deliciosa libertad de equivocarme.
MaRuJoNa #2
MaRuJoNa #2
-
- fitipaldi .com #1
- Posts: 1642
- Joined: 05 Jul 2006, 00:25
- Location: pucelaaa...
-
- fitipaldis.com #1
- Posts: 7115
- Joined: 12 Oct 2003, 13:39
- Location: yo como los girasoles....siempre ando mirando al SOL!!!!!!(irun, euskal herria)
Sí, hija sí. luego te extraña que no sea familiar, que mepire por ahí y justo te llame para decirte que estoy bien, que no te cuente mis cosas personales, que......
qué quieres? una no espera una contestación así de su madre cuando le dice: me voy a matricular de la uned para, mientras curro en dos sitios, poder cumplir una de mis ilusiones e intentar estudiar historia. me matriculo solo de tres para ver cómo me va y bueno, a ver que tal lo saco.
Y vas y me sueltas: me parece una gilipollez y además no lo vas a poder sacar.
Dí que sí. Tú ganando más puntos.....como ya tenías tantos....
qué quieres? una no espera una contestación así de su madre cuando le dice: me voy a matricular de la uned para, mientras curro en dos sitios, poder cumplir una de mis ilusiones e intentar estudiar historia. me matriculo solo de tres para ver cómo me va y bueno, a ver que tal lo saco.
Y vas y me sueltas: me parece una gilipollez y además no lo vas a poder sacar.
Dí que sí. Tú ganando más puntos.....como ya tenías tantos....
-
- fitipaldis.com #1
- Posts: 20775
- Joined: 02 Jan 2004, 18:48
- Location: Córdoba (Andalucía)
-
- fitipaldis.com #1
- Posts: 6094
- Joined: 30 Jan 2004, 17:04
- Location: Extrema y Dura
- Contact:
la verdad, después de tanto tiempo que aparezcas así de repente... que me saludes, me empieces a contar una historia, me pidas que te mande la foto, y de repente el "htg, nice to talk to you blablabla" pues no. Me dijiste unas cosas que nunca voy a olvidar, y querría como mínimo seguir siendo amiga tuya... pero bueno, qué le vamos a hacer, ya estás demasiado ocupado...
y un año ya...
y un año ya...
D'acord, molt bé, assumeixo la meva part de la culpa, jo vaig començar el joc, jo també t'he fet mal, però em pots explicar per un cop per què ens hem estat fent mal tants anys? Per què mai hem sigut capaços de dir-nos les coses tal com són, de no dir t'odio quan volem dir t'estimo i no dir t'estimo quan volem dir t'odio? Per què mai hem estat capaços de mantenir una relació normal, ni massa freda ni massa calenta? Per què hem necessitat sempre criticar-nos, fer-nos mal, fins arribar a la perversió, passant d'un límit a l'altre constantment, en qüestió de segons? Què passa ara? Hem madurat, se suposa, ho sé, però contesta'm, som persones diferents? Perquè tu ho sembles, i sembla que no recordis res, o que et doni exactament igual. Per què em parles doncs? Recordes les converses que duraven hores? Recordes quan em vas dir yo nunca te haría daño? Quan em vas dir no dejes que te haga daño nunca más? Recordes tots els maleïts mesos de silenci? Joder, realment recordes alguna cosa? Mai t'he importat?, mai m'has importat? Només hem estat jugant a fer-nos mal, jugant a un joc que lo únic d'interessant que té és que és perillós perquè si t'hi impliques pots sortir escaldat? Has estat allà per fer-me madurar quan calia, has estat allà per recolçar-me en els moments durs, però realment paga la pena que continuem fent-nos això? Tenies raó, deixem de parlar i tornem a parlar fins que ens hem enfadat un altre cop, deixem de parlar i així fins a l'infinit, no? Però el joc ha deixat de tenir gràcia. Com a la pel·lícula, ha arribat el moment de créixer. Capaç.
Vale, muy bien, asumo mi parte de la culpa, yo empecé el juego, yo también te he hecho daño, pero ¿me puedes explicar por una vez por qué hemos estado haciéndonos daño tantos años? ¿Por qué nunca hemos sido capaces de decir las cosas tal y como son, de no decir te odio cuando queremos decir te quiero, de no decir te quiero cuando queremos decir te odio? ¿Por qué nunca hemos sido capaces de mantener una relación normal, ni muy fría ni muy caliente? ¿Por qué necesitamos criticarnos siempre, hacernos daño, hasta llegar a la perversión, pasando de un extremo a otro constantemente, en cuestión de segundos? ¿Qué pasa ahora? Hemos madurado, se supone, pero ¿somos personas distintas? Porque tú lo pareces y parece que no recuerdes nada o que te dé igual. ¿Recuerdas las conversaciones durante horas? ¿Cuando me dijiste "yo nunca te haría daño"? ¿Cuando me dijiste "no dejes que te haga daño nunca más"? ¿Recuerdas todos los malditos meses de silencios? Joder, ¿realmente recuerdas algo? ¿te he importado alguna vez? ¿me has importado alguna vez? ¿Solo hemos estado jugando a hacernos daño, jugando a un juego que lo único que tiene de interesante es que es peligroso porque si te implicas demasiado puedes salir mal parado? Has estado ahí para hacerme madurar cuando hizo falta, para apoyarme en los momentos duros, pero ¿realmente vale la pena que continuemos haciéndonos esto? Tenías razón, nos dejamos de hablar, volvemos a hablar hasta que volvemos a enfadarnos y nos dejamos de hablar y así hasta el infinito, ¿no? Pero el juego ha dejado de tener gracia. Como en la película, ha llegado el momento de crecer. Capaz.
Vale, muy bien, asumo mi parte de la culpa, yo empecé el juego, yo también te he hecho daño, pero ¿me puedes explicar por una vez por qué hemos estado haciéndonos daño tantos años? ¿Por qué nunca hemos sido capaces de decir las cosas tal y como son, de no decir te odio cuando queremos decir te quiero, de no decir te quiero cuando queremos decir te odio? ¿Por qué nunca hemos sido capaces de mantener una relación normal, ni muy fría ni muy caliente? ¿Por qué necesitamos criticarnos siempre, hacernos daño, hasta llegar a la perversión, pasando de un extremo a otro constantemente, en cuestión de segundos? ¿Qué pasa ahora? Hemos madurado, se supone, pero ¿somos personas distintas? Porque tú lo pareces y parece que no recuerdes nada o que te dé igual. ¿Recuerdas las conversaciones durante horas? ¿Cuando me dijiste "yo nunca te haría daño"? ¿Cuando me dijiste "no dejes que te haga daño nunca más"? ¿Recuerdas todos los malditos meses de silencios? Joder, ¿realmente recuerdas algo? ¿te he importado alguna vez? ¿me has importado alguna vez? ¿Solo hemos estado jugando a hacernos daño, jugando a un juego que lo único que tiene de interesante es que es peligroso porque si te implicas demasiado puedes salir mal parado? Has estado ahí para hacerme madurar cuando hizo falta, para apoyarme en los momentos duros, pero ¿realmente vale la pena que continuemos haciéndonos esto? Tenías razón, nos dejamos de hablar, volvemos a hablar hasta que volvemos a enfadarnos y nos dejamos de hablar y así hasta el infinito, ¿no? Pero el juego ha dejado de tener gracia. Como en la película, ha llegado el momento de crecer. Capaz.
"Quien quiera nacer, tiene que destruir un mundo..." (H.Hesse)
Un joc fins a l'infinit. Genial.
Però i tu, a què jugues? Creus que pots arribar amb quatre frases que sonen tan bé com prometre un futur que els dos sabem que no arribarà mai i desbaratar-me el què havia triat i construït en la teva absència? "Sí que has crescut"? "No t'agradaria anar a 210?" (I tant) Potser tu ets un marrec que s'estima més la velocitat del joc que la noia amb la que està, però no intentis enredar-me aquest cop perquè tots dos sabem que aquest joc estúpid només ens porta problemes, només ens fa somiar amb coses que JA van ser però que no tornaràn a ser. S'ha passat el moment, no és hora de fer això. Sí, m'agradaria anar a 210, però aquest cop no passaré de 120 i els dos ho sabem. Prou, no juguis així amb mi. És cruel, estúpid gnom de jardí.
Però i tu, a què jugues? Creus que pots arribar amb quatre frases que sonen tan bé com prometre un futur que els dos sabem que no arribarà mai i desbaratar-me el què havia triat i construït en la teva absència? "Sí que has crescut"? "No t'agradaria anar a 210?" (I tant) Potser tu ets un marrec que s'estima més la velocitat del joc que la noia amb la que està, però no intentis enredar-me aquest cop perquè tots dos sabem que aquest joc estúpid només ens porta problemes, només ens fa somiar amb coses que JA van ser però que no tornaràn a ser. S'ha passat el moment, no és hora de fer això. Sí, m'agradaria anar a 210, però aquest cop no passaré de 120 i els dos ho sabem. Prou, no juguis així amb mi. És cruel, estúpid gnom de jardí.
"Quien quiera nacer, tiene que destruir un mundo..." (H.Hesse)
-
- fitipaldis.com #1
- Posts: 15263
- Joined: 09 Sep 2003, 15:26
- ...
Last edited by AIDA_cantasaetas on 06 Nov 2008, 04:45, edited 1 time in total.
El que quiere nacer tiene que destruir un mundo
-
- fitipaldis.com #1
- Posts: 15263
- Joined: 09 Sep 2003, 15:26
- A lo largo de mi vida he sido objeto, dos veces, de una campaña de acoso y derribo injustificado. Tú fuiste el responsable de la primera y hoy estamos aquí, contándonos la vida, riéndonos sin parar, invitándonos a cañas y jalando hamburguesas, mano a mano, para rematar la fiesta, mientras empieza a amanecer. Da igual que haya costado "solamente" cinco años que te des cuenta de que "soy maja" (¬¬' ), porque así aún sabe mejor. Creo que somos un ejemplo de que las primeras impresiones no siempre son las definitivas. Un placer compartir contigo un rato como el de anoche.
- Todo lo que dijimos el otro día, en plena exaltación de la amistad, no era cosa del alcohol, al menos por la parte que me toca. Además, olvidé añadir que me siento afortunada de haberte conocido precisamente en esta época de mi vida. Has sido motivo de algunas grandes sonrisas de estas últimas semanas.
- Dices que "doy color" por donde paso, pero en realidad eres tú quien me está facilitando a mí el camino desde que volví a la isla. Espero que sigamos recuperando el tiempo perdido, porque lo haces todo un poco más agradable. Gracias por las no-obligaciones, los ratos de risas, la complicidad y el buen rollo sin intereses.
- Todo lo que dijimos el otro día, en plena exaltación de la amistad, no era cosa del alcohol, al menos por la parte que me toca. Además, olvidé añadir que me siento afortunada de haberte conocido precisamente en esta época de mi vida. Has sido motivo de algunas grandes sonrisas de estas últimas semanas.
- Dices que "doy color" por donde paso, pero en realidad eres tú quien me está facilitando a mí el camino desde que volví a la isla. Espero que sigamos recuperando el tiempo perdido, porque lo haces todo un poco más agradable. Gracias por las no-obligaciones, los ratos de risas, la complicidad y el buen rollo sin intereses.
El que quiere nacer tiene que destruir un mundo